Desperado (ҳикоя)

“Оила қуриш керак”. “Оила қуриш керак!” “Оила қуриш керак!!!”
Хабар. Огоҳлантириш. Буйруқ.
Бош тортдим.

Яна буйруқ… Шундан кейин “буйруқ”лар худди кўкрак нишонларидек бир-бирига мингашиб кетди.

“Оила қуриш керак!..” (Қарсаклар)
“Оила қуриш керак!..” (Гулдурос қарсаклар)
“Оила қуриш керак!!!” (Давомли, гулдурос қарсаклар)

Мен ким биландир бир умр (бир умр!) “бир ёстиққа бош қўйиб” яшашни тасаввур қилолмайман. Наҳотки, шундай яшаш мумкин? Даҳшат-ку!

Мактабга боргунимга қадар эски уйимизда яшардик. Унда бувам тирик эди. Энамнинг талабига кўра, ҳар куни бувамнинг кўчага чиқишини, бирор ёққа отланишини пойлаб турардим. Бувам кўчага чиқиши биланоқ дарвозахонага югуриб борардим-да, энам ҳозирлаб қўйган тошларни дўппига солиб орқасидан ота бошлардим.

– Илойим, изгинанг ўчсин!
– Худоё худовандо, ўлигингни кўрай!
– Худойим имонингдан айирсин!
– Илойим, Алининг қиличига учрагин!
– Дўзахга шалоп этиб тушмасанг, у дунёю бу дунё рози эмасман!..

Дўппидаги тош тугагунча бувамнинг кетидан отаверардим, отаверардим. Энамнинг хоҳиш-талаби шу эди-да.

Бир-бирига қарши, энамнинг пинҳона, бувамнинг эса очиқ-ошкор кураши бир дақиқа тинмасди. “Одамлар бир-бирини тезроқ ўлдириш, ўлигини кўриш, дафн этиш учун бирга яшаса керак”, деб ўйлардим. Ўлимдан жуда қўрқардим. Ҳеч қачон, ҳеч ким билан бирга яшамасликка онт ичиб қўйган эдим ўшанда.

Бувам ўлгач, энам иккаламиз янги уйга кўчиб ўтдик. Бу ерда дадам билан бувим ўртасида ўшандай азалий ва абадий жанг давом этди. Мен энди дадамнинг кетидан тош отмас эдим: мактабга қатнардим, бунга вақтим бўлмасди. Чамамда, бувим менинг “чақиб” қўйишимдан хавфсирарди. Шунинг учун энам билан бувим жойнамоз устида дадамга ўлим тилаш билангина чекланишарди.

Дадамга эса жин ҳам урмасди – ҳар куни маст бўлиб келверар, бувимни ураверар, энамни уйдан қувиб чиқараверар эди…

Нега? Нима учун? Сабаби – ўша, эски гап: улар бирга яшашарди. “Оила шунақа бўлади ўзи”, “Жон бор жойда жанжал бор”. Қиёмат кунининг охири кўринмасди…

Шундай қилиб:
– Оила қуриш керак, – дейди энам, – эски уй хароб бўляпти.
– Оила қуриш керак, – дейди бувим, – неварамнинг қўлидан сув ичгим келяпти.
– Оила қуриш керак! – дейди дадам. – Учраган одам: “Ўғлингни қачон уйлайсан?” деб сўрайди, қишлоқда бош кўтариб юролмай қолдим.

Энамга бувамнинг арвоҳи тинчлик бермайди. Бувимга “тошотар” керак. Дадамга-чи?.. Гўрков!
Мен эса ким биландир, бир умр (бир умр!) ит-мушук бўлиб яшашни тасаввур қила олмайман. Чунки мен… Сенинг, Сенинг, Сенинг, муҳаббат, бахтли бўлишингни истайман!..