Бувам билан суҳбат (ҳикоя)

Пешонамни тириштириб мундоқ ўйлаб кўрсам, етти-саккиз ёшлигимдаёқ менда мухбирликнинг илк нишоналари пайдо бўла бошлаган экан.

Ўшанда бувам жудаям қариб, барча қишлоқ чолларига ўхшаб “пессимист” бўлиб қолган эди. Ҳар пайшанба оқшомида Қуръондан қиладиган ёдаки тиловати ҳамон қулоқларим остида.

У бирор юмушга уннаётган пайтда кимнингдир халал беришини ёқтирмасди. Ҳадеб атрофида гирдикапалак бўлаверсам, мени рўпарасига ўтқазиб, қандайдир азиз-авлиёлар, пайғамбарлар таърифи билан миямни ачитиб юборарди. Гўё бувам мени доим мазах қилаётгандек туюларди: “Насиҳати чин бўлса, юмушини тўхтатиб, мени тиззасига ўтқазиб оларди”, деб ўйлардим ичимда.

Кунларнинг бирида шайтон мени йўлдан урдими, ишқилиб, гапдонлигим қўзиб:
– Бува, худо зўрми ёки Муҳаммад пайғамбар? – деб сўрадим.

Бувам қалашиб ётган темир-терсаклар ичидан эски кетмонни топиб, ўроқранда билан унга соп ясаётган эди.

– Тавба қилдим де, шапшак! Бўлмасам, сенга ким зўрлигини кўрсатиб қўяман! – дея дўқ уриб қолди у, йўнилмаган таёғини бурнимга тақаб.

– Тавба қилдим, – дедим таёқнинг учидан кўз узмай. – Сиззи зўрлигингизни ўзим ҳам биламан…

– Қўрқиб кетганимдан овозим аранг эшитилди.

– Бурнингни арт!.. Рўмолчанг қани? Битта гапни неччи марта қайтаришим керак сен пандавақига?! – У бурнимни артмаётганимни кўриб баттар тутақди.

– Рўмолчамни йўқотиб қўйдим, –дея ўзимни оқладим.

– “Йўқотиб қўйдим” эмиш… Қиз бола бўлганингда Ҳидоятип сениям аллақачон бўғиб ўлдирган бўларди… Бери кел, манқа!

Бувамнинг ёнига бордим. У пичан ҳиди анқиб турган чопонининг ўнгири билан бурнимни артиб, кетимга шаппатилаб қўйди – эркалади.

Бувамнинг мурувватидан талтайиб, саволимни қайтардим.

– Худо – битта. Пайғамбарлар эса – кўпчилик. Муҳаммад – шуларнинг орасида энг зўри, билингми? – У чуқур хўрсиниб, яна иши билан машғул бўлди.

– Пайғамбарлар кўпчилик бўлса, худони тутиб олиб дўппослашмайдими? Аҳмаднинг укалари мени тутиб олиб дўппослашди-ку!

– Худога тил теккизиб бўлмайди, аҳмоқ!
– Ёнғоғидан бермаса-чи?

– Худо сенга ўхшаб, қўйнини тўлдириб ёнғоқ олиб юрмайди…
– Ёнғоқларини ютқазиб қўйганми?
– Нима?!

– Ютқазиб қўйганми уларни? Манавинақа… – Мен қўйнимдан боя ютиб олган ёнғоқларимни чиқардим.

– Қўлингни кўрсат-чи!

Кўрсатмадим. Чунки қўлим хина қўйилгандек қип-қизил эди.

– Аҳ, ярамас!

Ўрнимдан туришга ҳам улгуролмай қолдим. Кетмонсоп ҳавода ғув этдию юмшоқ жойимга гуп этиб тушди. Бўкириб юбордим…

Демак, пешонамни тириштириб мундоқ ўйлаб кўрсам, биринчи интервьюни бувамдан олган эканман. Биринчи сабоқни ҳам. Ўшандан бери “қаҳрамонларим” билан телефон орқали гаплашишни афзал кўраман.